Grywalizacja to budowanie i podtrzymywanie zaangażowania uczestników jakiegoś procesu. To narzędzie coraz szerzej wykorzystywane w wielu dziedzinach życia, już nie tylko w biznesie, jako jedna z technik marketingowych. Grywalizacja ma moc zmieniania „muszę” na „chcę”. Dzięki wykorzystaniu elementów znanych z gier (ich mechaniki i dynamiki) w innym (pozagrowym) środowisku, wzbudza i podtrzymuje motywację uczestników do wykonywania danych czynności czy przyjmowania pożądanych postaw, kształtowania dobrych nawyków. To nałożenie kanwy gry na dany proces przez wykorzystanie mechanizmów funkcjonujących w grach działających na układ motywacyjny uczestników. Pozwala zmieniać zachowanie użytkowników i podnosić ich zaangażowanie w proces, w który trudno było im się dotąd zaangażować.

Grywalizacja to relacje, emocje, radość, poczucie wspólnoty, wspieranie się, indywidualne podejście do każdego studenta. To brak tradycyjnych ocen. To nauczyciel, który zanurza się w inny świat i wraz ze swoimi studentami bierze udział w fascynującej przygodzie. To także bezpieczne środowisko dla podejmowania odważnych decyzji bez ryzyka poniesienia porażki, z której nie można się podnieść, to nabywanie umiejętności radzenia sobie z niepowodzeniami. Grywalizacja to możliwość obrania własnej strategii uczenia się przez dobór narzędzi i form pracy, to wzięcie odpowiedzialności za własne decyzje. To możliwość wyboru, a nie przymus, to autonomia, którą dajemy studentowi w podejmowaniu decyzji dotyczących tego, kiedy, jak i na jakim poziomie chce się uczyć, poczucie kontrolowania sytuacji, sprawczości.

Do zbudowania zgrywalizowanego kursu nauczyciel, czyli Mistrz Gry, wykorzystuje elementy, które funkcjonują w grach, ich dobór zależy od celu dydaktycznego, jaki sobie stawiamy, od tego, jaki problem chcemy rozwiązać. To może być zachęcenie do aktywnego udziału w wykładach, systematyczna praca przez cały semestr zamiast uczenia się tuż przed egzaminem, nabycie umiejętności pracy zespołowej, indywidualizacja nauczania, stworzenie przestrzeni do rozwijania własnych pasji przez studentów, wzbudzenia kreatywnej postawy czy krytycznego myślenia. Umiejętne zestawienie kilku elementów growych, nadanie im dynamiki (przez wzbudzenie motywacji do podejmowania wyzwań) oraz intrygująca fabuła (narracja buduje świat gry!) sprawią, że nasi studenci wyruszą na wyprawę, z której powrócą nie tylko z wiedzą, ale i ze wspomnieniami, dumni z wypełnionej misji i podołania wyzwaniu, poczuciem wspólnoty, bogatsi o nawiązane relacje.

Potencjał drzemiący w graczach jest ogromny: zupełnie dobrowolnie inwestują niezliczone godziny w rozwijanie swoich umiejętności, które pomagają im przechodzić kolejne etapy w grze. To stan pełnego zanurzenia się (imersji) w środowisko gry, zwane stanem flow, pomiędzy nudą a frustracją, to psychologiczny stan, w którym praca łączy się z zabawą. Dlatego warto wykorzystać tę cechę ludzkiego mózgu i zabrać studentów w świat gry, gdzie opowiadana przez nas historia zadziała na ich wyobraźnię i pozwoli im wcielić się w rolę bohaterów tej opowieści walczących o uratowanie świata przed zagładą. Wystarczy reguły gry przedstawić jako opowieść, elementom gry nadać nazwy wpisujące się w naszą historię, sfabularyzować polecenia w zadaniach. Historie mają niezwykłą moc!